یک حدیث نبوی هست که در روایت اهل تسنن آمده:

«مَن لَم یغزُ وَلَم یحَدِثُ نَفسَهُ بِغَزوحاتَ عَلی شُعبَهٍ مِنَ النِفّاقِ؛ آنکه نجنگیده باشد و لااقل در نفس خود حدیث جهاد نکرده باشد(آروزی جهاد نکرده باشد) می میرد در حالی که شعبه ای از نفاق در روحش هست.»

این شعبه ای از نفاق را جز مواجه شدن با دشمن چیز  دیگری از جان انسان بیرون نمی برد. درست مثل«شناوری» است. آیا اگر انسان تمام کتابهایی را که در باب شناوری نوشته شده بخواند شناور می شود؟ نه، مگر اینکه مدتی شنا کند و چند دفعه زیر آب برود و مقداری آب بخورد، ناراحت هم بشود تا شنا بیاموزد.  شجاعت را جز با دشمن نمی توان کسب کرد. باید انسان آن حالت را پیدا کند که وقتی با کسی مواجه می شود که تصمیم دارد او را بکشد، به طور خودکار حالت دفاعی بگیرد و مانع از کشته شدن خود شود، بلکه بخواهد طرف را از بین ببرد؛ اینها را در کتاب نمی توان خواند و یاد گرفت.

( پاورقی:تعلیم و تربیت در اسلام ص 250)

ماخذ: تمثیلات و تشبیهات در آثار شهید مطهری – ع      صفحه: 170