او مردى زاهد و مقید و متعبّد بود همه عبادت‏ها را از واجب و مستحب انجام مى‏داد، فقط از بین آن‏ها فریضه جهاد مانده بود، یک روز به فکر افتاد که حالا که ما همه عبادات را انجام داده‏ایم از ثواب جهاد نیز محروم نمانیم، ما که عمرمان به سر آمده و فرداست که مى‏میریم، چه بهتر که از این اجر بزرگ نیز غافل نشویم. با این انگیزه روزى به سربازى گفت: ما از ثواب جهاد محروم مانده‏ایم ممکن است اگر وقتى جهاد پیش آمد ما را هم دعوت کنى؟
سرباز جواب داد: چه مانعى دارد، موقعش که رسید به تو اطلاع مى‏دهم.
پس از چندى آمد خبر کرد که آماده باش، مثلًا پس فردا عازم هستیم کفار به جایى حمله کرده‏اند، سرزمین مسلمین را غارت نموده‏اند، مردهاى مسلمان را کشته‏اند و زن‏هاى آنان را اسیر کرده‏اند هر چه زودتر آماده شو،
فردِ عابد فوراً لباس رزم پوشید و سلاح برداشت و به راه افتاد.
در جایى از اسب‏ها پایین آمدند، خیمه زدند، اسب‏ها را بستند، ناگهان صلاى عمومى و اعلان رسید که دشمن رسیده است زود حرکت کنید.
سربازهاى آزموده مثل برق با اسلحه و تجهیزات به راه افتادند، ولى فرد زاهد که وضویش نیم ساعت طول مى‏کشید و غسلش یک ساعت تا به خودش جنبید و رفت که چکمه‏اش را پیدا کند و اسبش را بیاورد و سلاحش را بیابد و آماده شود، آن‏ها رفتند و جنگیدند و عده‏اى کشته شدند و عده‏اى را کشتند و عده‏اى هم اسیر گرفتند و آوردند.
بیچاره خیلى ناراحت شد که باز ما از ثواب محروم ماندیم، با خود مى‏گفت: خیلى بد شد، ما توفیق پیدا نکردیم، پس چه بکنیم؟

یکى از اسراى دشمن را که کتف بسته بودند، به او نشان دادند و گفتند: این اسیر را مى‏بینى، این فرد آن قدر مسلمان بى گناه را کشته و آن قدر جنایت کرده است که تاکنون هیچ مجازاتى جز کشتن برایش در نظر نداریم.
حالا تو براى رسیدن به اجر و ثواب او را به گوشه‏اى ببر و گردن بزن.
اسیر و شمشیر را به او دادند وى اسیر را گرفت و برد آن عقب‏ها در خرابه‏اى تا گردنش را بزند و بیاید.
مدتى گذشت اما از زاهد خبرى نشد، برخى از سربازان گفتند: بروید ببینید چرا زاهد نیامد.
عده‏اى رفتند تا به آن خرابه‏اى که زاهد رفته بود رسیدند، اما با تعجب دیدند که: زاهد بیهوش افتاده است و آن مردک اسیر خودش را با دست‏هاى بسته بر روى بدن زاهد انداخته و با دندان هایش تلاش مى‏نماید تا شاهرگ گردن او را قطع کند!
مرد اسیر را گرفتند و کشتند و زاهد را به خیمه آوردند. وقتى که زاهد به هوش آمد از او پرسیدند چرا این طور شد؟
گفت: والله من که نفهمیدم، من تا او را بردم در میان خرابه، و گفتم: اى ملعون: اى قاتل مسلمان‏ها، فریادى کرد و من نفهیدم که چطور شد.
مسئله جهاد، خود یک عامل تربیتى است که جانشین ندارد، یعنى امکان ندارد که یک مؤمن مسلمان جهاد رفته با یک مؤمن مسلمان جهاد نرفته و رزم ندیده از نظر روحیه یکسان باشند، چنین چیزى محال است. انسان در شرایطى قرار مى‏گیرد که با دشمن آماده و مسلح روبروست. و باید براى حفظ ایمانش خود را در کام اژدهاى مرگ بیندازد، کارى که از این عامل براى تربیت و خالص کردن انسان ساخته است از دیگر عامل‏ها ساخته نیست.
آدمى که میدان جنگ را ندیده باشد ولو همه عبادت‏ها را هم کرده باشد با یک پخ مى‏ترسد و بى هوش مى‏شود آن وقت است که به معنى این فرمایش پیغمبر پى مى‏بریم که: من لم یغز و لم یحدث نفسه بغزو مات على شعبة من النفاق. مسلمانى که غزو (جهاد) نکرده باشد، یا لااقل در دلش آمادگى جهاد نداشته باشد اگر بمیرد واقعاً بر شعبه‏اى از نفاق مرده است.
پیغمبر جهاد را عامل اصلاح اخلاق و عامل اصلاح نفس خوانده است و غیر از این باشد مى‏گوید یک شعبه از نفاق در روحش وجود دارد.