اِسْتِنابَة

استنابه در لغت به معنى نایب گرفتن است . در اصطلاح فقهى در باب جهاد به این معنى است : کـسـى کـه بـر او جـهـاد واجـب عـیـنـى نـیـسـت ، از طـرف خـود و بـا خـرج و مال شخصى ، نایب بگیرد و به جبهه جهت جنگ با دشمن بفرستد. ریشه آن ، حدیث زیر است :

امام باقر(ع ) فرمود:

((اِنَّ عـَلِیًّا(ع ) سـُئِلَ عـَنِ الاِْجـْعـالِ لِلْغـَزْوِ؟ فـَقـالَ: لابَاءْسَ بِهِ بِاَنْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَاءْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل )) (31)

از حـضـرت عـلى (ع ) در بـاره قـرار دادن فـردى بـه جـاى خـود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤ ال شد؟ حضرت فرمود: جایز است کسى از دیگرى نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق قرار داد اجرت و مزد بگیرد.