داخل ماشین یک چراغ بالای سر راننده یا پشت سرش قرار دارد. مسافر وقتی می خواهد چیزی بخواند، آن چراغ را روشن می کند. وقتی چراغ داخل روشن بشود، شما یا راننده، بیرون را نمی توانی خوب ببینی و تشخیص دهی. اگر چه نور است. اما باعث ظلمت می شود. چراغ است اما باعث ندیدن می گردد از این جهت راننده می گوید: چراغ داخل را خاموش کنید، من جلو را نمی بینم چون این چشم که نمی تواند دو تا نور را با هم ببینید. نور وقتی از داخل بود، می زند توی چشم، و کارایی نور بیرون کم می شود، به طوری که انسان بخوبی پیش پایش را نمی بیند. اگر ماشینی که از طرف مقابل می آید نور بالا زد توی چشم شما، این نور ماشین خودت که زمین را روشن می کند، دیگر کارآیی کافی ندارد، و اگر مسافری یا چیزی هم جلوی تو بیاید، آن را نمی بینی. این « رُحَماءُ بَینَهُم» که قرآن درباره ی یاران پیامبر فرموده است، اگر تنزّل پیدا کرد، شما دیگر دشمنی دشمن را احساس نمی کنید، آن حالت جنگندگی انسان از انسان گرفته می شود، قدرت جنگیدن از آدمی سلب می شود. پس قدرت جنگیدن شما با دشمن، در محبتتان به همدیگر و اعتماد و علاقه متقابلاتان به هم است. هر چیزی که این علاقه را کم کند، قدرت جنگی شما را تحلیل می برد، یعنی چراغ داخل است که موجب می شود خارج را نبینی. هر بحثی هربگو مگویی، هر اختلافی، هرتردیدو اشکالی از داخل، موجب منصرف شدن از خارج می شود آن وقت مسائل مهم تحت الشعاع مسائل جزئی قرار می گیرد

خل:غلبه بر دشمن، زمانی امکان پذیر است که میان مسلمانان، مودت و احترام باشد، مانند راننده ای که با همکاری مسافران، در مشاهده و جلوگیری از خطر، موفق می شود.                                           

ماخذ: مثل ها و پند ها-حائری شیرازی      جلد: 4 صفحه: 81و82